Voor deze indringende voorstelling kruipt Zoï in de huid van een overlever van de aanslagen in Parijs op 13 november 2015. Alexandra was daar. Maar tegelijkertijd was zij er niet. Door middel van een deels gezongen en deels gesproken monoloog laat Zoï zien dat dingen misschien niet altijd zo zwart-wit zijn als ze lijken. Zoï Duister combineert eigen teksten met bestaande muzieknummers en creëert daarmee een frisse nieuwe muziektheatervorm die je niet eerder zag!